Daar gingen de haartjes

Daar gingen de haartjes..

We hadden het natuurlijk al wel verwacht maar alsnog was het moeilijk om te zien gebeuren. De haartjes. Allexa is een echte prinses en de haren waren echt een groots ding om te verliezen.
Zelf vond ik het ook heel moeilijk omdat dit de laatste stap was en dan kon je echt ‘’zien’’ dat ze ziek is. Papa’s haren mochten als eerst en van Allexa’s haren gingen we een stukje afhalen en ze had een mooie bob die haar verrassend goed stond! Dit was al een hele stap en vond ze vreselijk.

Een paar dagen later vielen er nog meer haren uit en was het tijd om het eraf te halen. We waren op het punt gekomen dat ze er zelf ook last van begon te krijgen en de haartjes begonnen te kriebelen. Wat moet je dan? Je weet dat je kind het vreselijk vind en toch kun je niets doen om het tegen te houden. We hadden een mooi boekje gekregen van het ziekenhuis over een kaal prinsesje om te helpen bij dit proces. Dat hielp enigszins en we hebben het zo positief als mogelijk gehouden.
Toen pakte ik de tondeuse en begonnen we de haren van Allexa eraf te halen. Samen aan het huilen tot ze zo’n beetje klaar was.
Ik zei tegen Allexa ‘’We mogen verdrietig zijn maar dat ben ik nu niet meer want je ziet er ook zonder haartjes prachtig uit! ‘’ Allexa antwoordde: ‘’Mijn hoofdje is nu wel lekker glad’’ en begon te lachen.

We hebben het er veel over gehad en uitgelegd dat ze verdrietig mag zijn maar de haartjes komen uiteindelijk toch weer terug. Hierdoor is ze gelukkig gerust gesteld. Nu vindt ze het alleen maar makkelijk want ze hoeft nu geen haren meer te borstelen en niet meer stil te zitten omdat mama de knopen eruit moet kammen. 

Toen we de eerste keer zonder haartjes in het Máxima kwamen zei ze tegen me: '' Kijk mam! Dat meisje heeft ook geen haartjes en ook een sonde net als ik!''. Nou toen besefte ik me voor de zoveelste keer hoe bijzonder Allexa is en hoe goed ze het doet. Zo trots!