Operatie

De operatie

En dan is het ineens zo ver. De operatie om de tumor eruit te halen.
Zo een mijlpaal is het maar tegelijkertijd ook heel eng.
We weten niet of de tumor is ingegroeid. We weten niet of er complicaties zullen ontstaan. We weten niet of ze alles weghalen en we weten ook niet of er nog actieve tumor zit.

De chirurg, daar hebben we al vaker mee gekletst en hebben we veel vertrouwen in. Hij komt ons de avond voor de operatie nog alles met ons doornemen. Dat geeft veel vertrouwen maar bovenal een heel fijn gevoel. Hij neemt de tijd om ons uit te leggen wat hij precies gaat doen en wat we min of meer kunnen verwachten na de operatie.
Ze krijgt bijvoorbeeld extra infusen en een zogenaamde ‘’arterielijn’’. Een arterielijn is een slangetje in de slagader waarmee ze continu de bloeddruk kunnen blijven meten. Anders moet ze steeds een bandje om haar arm en dat is niet handig als ze bezig zijn met de operatie natuurlijk.
Het zijn toch dingen die anders zijn dan anders.
Hij tekent de operatie min of meer uit op een papiertje. Waar de organen zitten, waar de tumor zit en waar hij allemaal mee aan de slag moet. Op een duur heeft ie het over een of andere kras. ‘’Een kras?’’ vroegen Jelmer en ik. Waarop hij antwoordde: ‘’ Ja de operatie wond’’. Aaahhh De kras zeiden we allebei tegelijk.  
Bepaalde woorden gebruiken ze niet als er kinderen in de buurt zijn om ze niet bang te maken. Ruggenprik bijvoorbeeld noemen ze heel specifiek epiduraal omdat het woord prik angst kan opwekken.

De volgende ochtend is het dan zover. Mijn zus belt me eerst nog waardoor ik al mijn spanning er nog even uit kan gooien. Dan we naar de overkant van de kleurenbrug en rollen we naar de dromedaris afdeling van het WKZ. Allexa racet nog even over de afdeling met een elektrische auto en dan zijn we eindelijk aan de beurt.
Ik ga altijd met haar mee om haar in slaap te brengen en Jelmer is er altijd bij het uitslapen. Een soort ongeschreven regel die in het begin is ontstaan en wat een beetje structuur brengt.
Normaal gesproken ben ik zo nuchter als maar kan en heb ik er echt geen enkele moeite mee maar dan gaat het vaak om een kleine ingreep of scan. Een operatie is wel wat anders natuurlijk. Het voelt nu wel een beetje anders omdat ze langere tijd onder narcose zal zijn en we niet weten hoe het verlopen zal.
Hoe verder we weglopen van de OK waar ze ligt te slapen hoe meer de spanning in mij stijgt.
Ik leid mezelf zoveel mogelijk af.. Uiteindelijk besluit ik na een paar uur even te gaan liggen omdat het afleiden niet zo goed gaat en Jelmer gek van me wordt.
Eerst lig ik te woelen en dan val ik bijna écht in slaap.. BZZZZZZZZZ!! Tu du du tu du tu du (apple ringtone). Mijn telefoon gaat over. In een split second denk ik Shit wat is er gebeurt? Wat is er aan de hand? En spelen er meerdere scenario’s door mijn hoofd.
Ik neem op en het is Cees de chirurg!  ‘’Ja ze is klaar mijn werk is klaar.’’ Als een idioot wuif ik jelmer naar de kamer die met een vriend aan het bellen was.
De chirurg verteld dat hij klaar is, de operatie is prima gegaan maar het was niet zoals verwacht en toch een lastige. De tumor was ingegroeid in de alvleesklier en in de nier waardoor het niet makkelijk was en waardoor er tumorresten zitten op de nier en alvleesklier. De resten zijn wel minimaal en daardoor in een later traject prima te bestralen.
Ik kijk op de klok terwijl hij afsluit en besef me dat hij dus maar 3 uur bezig is geweest in plaats van 6 uur.
We mogen naar de ouderkamer in het WKZ waar we door de chirurgen worden geinformeerd en daarna mogen we naar Allexa.
De ouderkamer is een spreekkamertje in een lange gang waar ook kids van de IC langs komen. We wachten een poosje en ik zie dan ineens de pop en paard van Allexa op een bed en roep meteen :’’ Hey dat is mijn kind!’’ waarop de verpleegkundige antwoord:’’ Ja, dit is die van jou!’’ Ze rolt haar meteen terug en vraagt aan me of Allexa ook pijn heeft. Ze is echt nét uit de narcose, kermt en praat nog lastig waardoor ze niet weten of het door de pijn komt of doordat ze net uit narcose komt. Ik zie meteen dat ze pijn heeft en geef dit bij haar aan. De verpleegkundige gaat meer pijnmedicatie regelen als ze op de IC ligt. 
We geven haar snel een hele dikke kus en knuffel en dan rolt ze door naar de IC.
Jeetje wat was dat fijn zeg.. Ik wilde zo graag met haar mee maar goed we moesten eerst de chirurgen spreken en wachten tot we werden opgehaald door de IC verpleegkundige.
De chirurgen komen niet lang daarna en ze zeggen eigenlijk dat we alles telefonisch al hebben gehoord. We bespreken nog wat dingen na en dan wachten we tot we worden opgehaald.
Ik weet niet wat erger is, wachten op het verlossende telefoontje of wachten tot we naar haar toe mogen op de IC.. Dan komt de verpleegkundige ons halen na wat een eeuwigheid leek te duren maar best mee viel achteraf. Het eerste wat ze zei was ‘’Dat moet Logan zijn’’ waarbij ze naar hem wees. ‘’Allexa had al over hem verteld!’’zei ze.
Jelmer gaat gauw met haar mee naar Allexa en ik blijf achter om Logan’s poepluier te doen.
Kort daarna haalt Jelmer me op om mee te gaan.
Zodra ik de ruimte binnenstap vind ik het best meevallen.. Ik had toch een heftigere gedachte bij de Intensive Care en dit voldeed daar absoluut niet aan. Dat maakte me zo onwijs opgelucht! Ze wordt goed in de gaten gehouden met alle monitoren etc. maar er zijn geen complicaties geweest.
Jelmer blijft die nacht op de IC slapen in een stoel en ik ga met Emma en Logan in onze kamer in het PMC slapen. De volgende dag breng ik Emma naar de kinderopvang en komt Allexa rond 11:00 alweer terug omdat het goed genoeg gaat om van de IC af te gaan.

Nu is het 1 week herstellen in het ziekenhuis en dan 1 week thuis voordat de 2^e hoge dosis begint..