Hoe nu verder?

Hoe nu verder?

De bom was op ons neergekomen en onze wereld stond op de kop.. We hadden een heel weekend de tijd om het te verwerken en om leuke dingen te doen voordat alle medische (be)handelingen zouden beginnen. Hoe moeilijk het ook was vonden we dit het beste voor de meiden.
Maandag 17 mei was het dan zover, ons 1^e bezoek in het Prinses Máxima Centrum voor kinder oncologie. We moesten ons melden bij de balie en vervolgens wachten op de arts. Toen we eenmaal werden opgehaald gingen we naar een spreekkamer waar de arts ons vertelde dat hij niet zeker wist of het een WilmsTumor was, omdat het heel erg lijkt op een Neuroblastoom, en er nog meer onderzoeken gedaan moesten worden. Het materiaal van ons eigen ziekenhuis was eigenlijk voor niets want ze wilden alles zelf opnieuw vastleggen. 
Er werd een echo en een foto gemaakt om de tumor in beeld te brengen. Toen we eenmaal klaar waren was het wachten (een uur of 2) op een plasje die lastig wilde komen. Daarna mochten we eindelijk naar huis.

De volgende dag (18 mei) belde de arts dat uit de urine bleek dat het toch om een Neuroblastoom zou gaan, niet om een Wilms Tumor, en dat we worden overgedragen aan een andere arts die hierin is gespecialiseerd. Wéér zakte de wereld nog verder onder onze voeten weg. Een Neuroblastoom heeft toch aanzienlijk mindere overlevingskansen dan de Wilms Tumor dus dit was echt een harde klap voor ons met nóg meer angst. 
Vrijdag moesten we weer terug komen voor een kennismaking met ons behandelteam waaronder onze nieuwe arts en moest ze onder narcose gaan om een MRI te laten maken.
Zoveel informatie en tegelijkertijd kun je er he-le-maal niks mee.

Opnieuw konden we dit verwerken, verdrietig zijn, Allexa voorbereiden en wéér wachten..